Chagrijnig stapt Senn vanochtend uit bed.
Niks is goed.
Mopperend loopt hij door het huis.
Intense modder om zich heen gooiend.
Terug mopperen heeft geen zin.
Dat maakt alles alleen maar erger.
Hij komt bij me op schoot zitten.
Draait van links naar rechts.
Legt zijn hoofd op mijn schouder
en moppert over mijn ketting, die in de weg zit.
‘Waar zit dit mopperend gevoel in jou ?’ vraag ik hem.
‘In heel mijn lijf’ antwoordt hij,
‘maar vooral in mijn buik’.
‘En welke kleur heeft je gemopper?' vraag ik verder.
‘Grijs’ zegt hij.
‘Grijs’ en dan lopen de tranen over zijn wangen.
‘Oh ik wil niet dat Tara op kamp gaat. Ik wil met haar spelen en bij haar zijn’ deelt hij.
Huilend ligt hij op mijn schouder.
Als hij wat rustiger is, vraag ik aan hem of hij haar wat wil meegeven.
‘ehh, ja, dat wil ik wel’ antwoordt hij, ‘ik wil een hart voor haar maken van rood papier’.
Uit de kast pakt hij twee rode papiertjes en knipt er hartjes uit.
Vindt een mooi papier waar hij beide hartjes op plakt.
Tegen elkaar aan.
Tara helpt hem.
Samen maken ze het mooi en Tara schrijft Senn zijn woorden in de hartjes.
‘Lieve Tara, deze hartjes gaan met je mee op kamp. Liefs Senn’.
Het hartjes-papier gaat in haar tas.
Zijn mopperend humeur verdwenen.
En ze knuffelen elkaar nog eens stevig.
Zo, het is goed.
Nu ontbijten en op pad.
#gevenisietskrijgen #powerofgiving #hetiswateenouderezus.