Elkaar echt horen is belangrijker dan grenzen stellen..….
Sinds vrijdagmiddag ligt er een lange treinbaan door de woonkamer.
Senn heeft naar hartelust gebouwd en gespeeld.
Bochten, bruggen, de boot.
Alles rail-stukken zijn gebruikt.
En dat zijn er veel.
Alle treinen staat op het spoor.
Hij geniet.
Maar regelmatig struikelen wij over een brug of hijskraan.
Tara moet bij het oefenen van de handstand uitkijken waar ze haar voeten neerzet.
Kortom: de treinbaan wekt ook irritatie op.
‘Senn, zullen we de treinbaan vanavond opruimen?, vraag ik.
Maar als hij boos wordt en vol tegengas eist dat de trein nog een week moet blijven staan, raak ik eerst geïrriteerd.
'Ik leef hier toch ook!'
Hoe doen we dat dan?
Dat wij niet struikelen en Tara de ruimte heeft om haar turnbewegingen te oefenen?
We besluiten een gezinsvergadering te houden, dat doen we vaker.
Senn brengt zijn wens in om de trein een week te mogen laten liggen in de woonkamer.
En dan gaat er van alles mis als we reageren op zijn voorstel.
We voelen ons allemaal niet begrepen.
De konten gaan tegen de krip.
Bij elk tussen voorstel is het NEE.
Nee.
Nee.
Praktisch staan we tegenover elkaar.
Als we allemaal op de rem blijven staan, laat hij een diep ontredderd huilen horen.
Met snikken en traanogen zegt hij: ‘Maar dan kan ik helemaal niet meer zomaar spelen
Ik wil zo graag dat de treinbaan zo blijft, omdat ik dan gelijk kan spelen als ik dat wil’.
Dan pas beseffen we hoe belangrijk dit voor hem is.
Waarom het zo belangrijk is, voelen we, maar begrijpen we niet helemaal,
Zijn diepe pure wens raakt ons hart.
Ongemerkt liepen we over zijn wens heen met onze praktische oplossingen.
Nu we deze hartewens horen, komt er opeens beweging in hem.
Hij beseft dat zijn treinbaan mag blijven.
Hij ontspant nu hij zich gehoord weet en heeft hij wel oor naar de tussen-oplossingen die we eerder aandroegen.
Hij wil zijn treinbaan aanpassen voor Tara en kijkt nog nasnikkend met Joost welke hoge extra onderdelen aan de kant gezet kunnen worden tijdens schooltijd en ’s avonds.
Terwijl ik dit schrijf kijk ik naar de treinbaan die om de tafel ligt.
En het raakt me.
Het raakt me, dat ik voel hoe belangrijk deze baan voor hem is.
Dat we onze macht niet heb doorgezet,
Met wellicht een ‘vrije’ woonkamer tot gevolg,
maar met een onvrij kind.
Nu genieten we van de rijkdom dat we zo’n eigen en wijs mannetje in huis hebben.
Die voor zijn plek opkomt.
En ons wederom leert hoe waanzinnig belangrijk het is om echt naar elkaar te luisteren zodat ieder tot zijn recht komt.
Liefs Saskia